Wojciech Fangor, SZKIC DO OBRAZU, 1969

36,0 x 51,0cm - kredka olejna, papier sygn. dłg. p.d.: Fangor 69
na odwr. oł. p.g.: Fangor 74 62 [w kółku]


Poniżej pracy na podkładzie naklejona nalepka CBWA Zachęta z danymi obrazu i numerem 62.

Rysunek ukazuje typ kompozycji, których szeroką reprezentację zawiera album: Fangor. Prace na papierze w kolorze, koncepcja i układ Wojciecha Fangora, wyd. Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 2007 (publikacja towarzysząca wystawie pod tym samym tytułem w Galerii aTAK, Warszawa 31 V – 31 VII 2007). Nazwy typów pochodzą od artysty.

Szkic do obrazu, 1969 należy do typu Fala – por. jw, nr 78-80, 111-137, 146-176 – i związany jest z obrazami „optycznymi” komponowanymi z pionowych lub diagonalnych pasów. 


Nalepki Centralnego Biura Wystaw Artystycznych zostały najprawdopodobniej umieszczone na oprawie pracy w związku z wystawą: Fangor. 50 lat malarstwa, Zachęta Państwowa Galeria Sztuki, Warszawa 1-28 X 1990 – pierwszej po 1989 retrospektywie Fangora w Polsce. Krótko po 1989 Galeria Zachęta używała jeszcze nalepek CBWA. W spisie katalogowym praca ta nie występuje, być może nie była eksponowana.

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

 

Wojciech Fangor (Warszawa 1922 - Warszawa 2015) uczył się malarstwa u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego-Kowarskiego (1940-44). W 1946 uzyskał dyplom w ASP w Warszawie. W 1954-62 był docentem na Wydziale Grafiki tej uczelni. Uczestniczył w oficjalnym życiu artystycznym okresu socrealizmu jako malarz i grafik-plakacista. W malarstwie niekiedy stosował przerysowania na granicy zamierzonej karykatury („Postaci“, 1950). W plakatach filmowych operował metaforą i syntetycznym znakiem malarskim w sposób odbiegający od doktryny socrealizmu („Silniejsi od nocy“, 1955), stając się współtwórcą tzw. polskiej szkoły plakatu. Współpracował też z architektami, m.in. ze Stanisławem Zamecznikiem, z którym stworzył w 1958 „Studium przestrzeni“, pierwsze polskie environment, które bazowało na jego obrazach optycznych. W 1961 wyjechał z Polski, początkowo do Wiednia, potem do Waszyngtonu (1962), Paryża (1962-1964), Berlina Zachodniego (1964-1965) i Anglii (1965-1966). W 1966 osiedlił się na stałe w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykładał na Fairleigh Dickinson University w Madison (1966-1983) i na Wydziale Architektury Harvard University w Cambridge, Massachussets (1967-1968). W 1978 otrzymał nagrodę Fundacji Jurzykowskiego. W 1989 przeniósł się do Santa Fe w stanie Nowy Meksyk, a od lat 90. zamieszkał w Polsce.

Zmarł w Warszawie 25 października 2015 r.