Słoński Edward, Maj ostatni: wiersze o wiośnie i miłości

Słoński Edward, Maj ostatni: wiersze o wiośnie i miłości, nakł. Polskiej Agencyi Wydawniczej, Warszawa 1922, s. 63, wymiary 12,5 x 17 cm. Okładka broszurowa, wydawnicza z ilustracją autora. Nierozcięta składka.

Edward Słoński (ur. 23 października 1872 w Zapasiszkach, zm. 24 lipca 1926 w Warszawie) – polski poeta i pisarz. Pobierał nauki w Kazaniu, Wilnie i Warszawie, uzyskując zawód dentysty. Był działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej. Za działalność socjalistyczną był zsyłany już w XIX w., potem wielokrotnie aresztowany i więziony w Cytadeli. Na początku 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich, brał udział w wojnie z bolszewikami. Do 1921 roku służył w Wojsku Polskim. Następnie porzucił swój wyuczony zawód na rzecz pracy literackiej i wydawniczej. Po ciężkiej chorobie zmarł w biedzie i zapomnieniu w wieku 54 lat w swoim mieszkaniu przy ul. Pięknej w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 233-1-7/8).

Podczas I wojny światowej tworzył poezję patriotyczną związaną z Legionami. Napisał wówczas popularne wiersze: Ta, co nie zginęła (1914), Idzie żołnierz borem lasem... (1916), Już ją widzieli idącą (1917) oraz Wojenko, wojenko (1917). W swej twórczości literackiej nawiązywał do romantyzmu, zachęcał do rewolucyjnych przemian społecznych. Pisał również książki dla dzieci i młodzieży.