Nikołajew K. N. Prawne położenie Świętej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej w Polsce (1927).

Warszawa 1927, Typografia Synodalna, s. 40, form. 16 x 24, tekst w języku cerkiewnosłowiańskim (?), oprawa broszurowa, egzemplarz nierozcięty.

W 1915 r. abp Nikołaj, metropolita warszawski i nadwiślański, z tysiącami wiernych ewakuował się w głąb Rosji. Patriarcha moskiewski Tichon w 1918 r. na wakującą katedrę wyznaczył abp. twerskiego Serafina, którego polskie władze odrzuciły z powodu rosyjskiego obywatelstwa. Władze niepodległej już Polski nie chciały, by 4 mln wyznawców prawosławia było podporządkowanych obcej hierarchii z siedzibą we wrogim kraju ogarniętym bolszewicką rewolucją. „Samodzielności Cerkwi” domagał się też naczelnik Józef Piłsudski. Zdecydowano, że polskie prawosławie zerwie związek z cerkwią rosyjską i będzie zorganizowane jako autokefaliczny Kościół. Po wielu latach negocjacji z rosyjską cerkwią podpisano 13 listopada 1924 r. stosowny akt kanoniczny. Thomos o autokefalii polskiego Kościoła ogłoszono w Warszawie 17 września 1925 r. Uznały ją wszystkie inne autokefaliczne Kościoły. Nie zaakceptował jej kościół rosyjski.