Odmiana z liściem dębu zachodzącym na tarczę, odmienne ułożenie liści palmy.
Egzemplarz wysokiej klasy. Detale są pięknie zachowane.
Tło z mocnym, obustronnie zachowanym lustrem, pod barwną patyną można zauważyć ślady dawnego przetarcia.
Rocznik talara SAP, którego nie sposób określić rzadkim, ale egzemplarze tak zachowane jak prezentowany, to monety już incydentalnie widywane na rynku aukcyjnym.
Ostatni rocznik talarów Poniatowskiego. Ostatnia emisja talarów przypadła na lata 1794-1795, wybito wówczas blisko 182 tysiące sztuk. Nowa stopa mennicza obniżyła próbę kruszcu i wagę, do tego stopnia, że owe talary zyskały miano "lekkich talarów". W trakcie Insurekcji Kościuszkowskiej potrzeby Państwa były tak duże, że postanowiono używać stempli z datą 1794 także w roku następnym. Użyto łącznie siedmiu różnych stempli rewersu.
W ciągu dwóch pierwszych lat panowania Stanisława Augusta działały mennice miejskie w Gdańsku i w Toruniu (1765 i 1766). Miasta te zostały jednak zmuszone do ich zamknięcia. Król zamierzał bowiem wyjść z chaosu monetarnego pozostawionego po czasach saskich i wprowadzić nowy system pieniężny. Jego podstawę miał stanowić dukat niderlandzki oraz talar bity z grzywny kolońskiej (czystego srebra) w liczbie 10 sztuk. Reforma weszła w życie w roku 1766. W obiegu pieniężnym Rzeczypospolitej znalazły się monety piękne i pełnowartościowe: dukaty, talary, złotówki, grosze oraz ich frakcje i wielokrotności. Fakt iż były to monety pełnowartościowe spowodował ich ściąganie z rynku i przetapiane na monety pruskie niższej próby. Z tego powodu dwukrotnie poprawiano system monetarny, m. in. zmieniając stopę menniczą (1787 i 1794). W okresie panowania Stanisława Augusta pracowały dwie mennice państwowe: krakowska i warszawska.
