Denar Władysława I Hermana z lat około 1090-1100, którego emisję przypisuje się mennicy wrocławskiej.
Moneta wybita jako naśladownictwo saskich denarów krzyżowych.
Awers: głowa św. Jana Chrzciciela ze stojącymi włosami, na wprost w obwódce
Rewers: krzyż grecki, w kątach na przemian V●V●
Srebro, średnica 12 mm, waga 0.83 g
Władysław Herman kontynuował tendencje obecne w polityce monetarnej swego poprzednika, Bolesława Śmiałego. Po pierwsze jego emisje miały charakter ekonomiczny (a nie prestiżowy jak np. w czasach Bolesława Chrobrego). Świadczy o tym bardzo duża liczba wybitych monet. Po drugie mennictwo Władysława Hermana ograniczało się w zasadzie do jednego typu denara: na awersie umieszczona była głowa władcy i jego imię, na rewersie widniała zaś budowla sakralna i nazwa Krakowa. Typ ten można podzielić na dwa podtypy (i mnóstwo drobniejszych odmian). Pierwszy z nich, wcześniejszy, charakteryzuje się bardziej starannym rysunkiem wizerunku władcy oraz znacznie lepiej dopracowanymi napisami. Na budowli widniejącej na rewersie widoczne są dolne części pionowej belki krzyży. Drugi podtyp stanowi zbarbaryzowaną wersję pierwszego. Denary Władysława Hermana emitowała mennica krakowska. Do mennictwa tego władcy należy również zaliczyć bite w tym okresie denary palatyna Sieciecha – pierwsze w historii polskiego pieniądza monety prywatne. Są też jedynym – do czasów rozbicia dzielnicowego – przykładem monet, których emitentem nie był władca.
