147,0 x 110,0cm - olej, płótno sygn. na odwr. na płótnie p.g.: Jacek | Sienicki | „człowiek“ | 1990 | ol. pł, l.g. pieczątka wywozowa, na śr. listwie: [...] Sienicki, oł.: 147 x 110 x 10, na p. listwie krosna flamastrem nr w kolekcji: 7004
Pochodzenie:
- Obraz zakupiony w latach 90. XX w. od artysty do Muzeum Sztuki Europejskiej w Osace w Japonii.
- Po zamknięciu muzeum prywatna kolekcja w Azji.
Obraz reprodukowany:
- Jacek Sienicki, Galeria Browarna, Łowicz 1994, poz. kat. 24, s. 35, il. barwna, spis prac s. 138 (datowany błędnie na 1992);
- Agnieszka Gniotek, Świat na emeryturze, Art & Business, nr 4/2002, s. 37, il. 2.
* do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczony podatek graniczny VAT 8% (zgodnie z §12 pkt. 2 Regulaminu)
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Jacek Sienicki (Warszawa 29 II 1928 - Warszawa 14 XII 2000) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, gdzie w 1954 uzyskał dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 był uczestnikiem Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Udział w tej manifestacji był nie tylko właściwym debiutem artysty, ale też na lata określił jego postawę, dzieloną z innymi „arsenałowcami“, której zasady to: prymat etyki, sceptycyzm wobec przemijających mód artystycznych, wierność sobie. W 1955 Sienicki podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. Przeszedł wszystkie szczeble akademickie, otrzymując tytuł profesora w 1981. Był laureatem liczących się nagród, m.in. Nagrody Krytyki im. Cypriana Kamila Norwida w 1974, Nagrody im. Jana Cybisa (niezależnej) w 1984, nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1993. Jego malarstwo od wczesnych lat oscylowało między figuratywizmem o często dramatycznej wymowie egzystencjalnej i skłonnością do abstrakcji. Przy tym malarz nie opuszczał dość ograniczonego zestawu ulubionych motywów, do których należały: czaszki końskie, wydłużone postaci, ciemne wnętrza, które rozgrywał w podobnej, ciemno-zimnej gamie barwnej. Równolegle do malarstwa wiele rysował, zazwyczaj węglem, traktując prace w tej technice jako autonomiczne dzieła.
