Miecz japoński - wakizashi, w pochwie

stal tama-hagane kuta, i szlifowana; drewno, skóra rekina, taśma bawełniana, brąz, srebro, miedź, skóra lakierowana;
dł. głowni 44,5 cm, dł. całk. 64,5 cm, dł. w pochwie 67,5 cm.
Japonia, pocz. XX w. (?)
Głownia ze specjalnej, skuwanej i szlifowanej stali, właściwej jedynie japońskiej broni, z obustronną bruzdą przygrzbietową. Rękojeść - tsuka - z drewna obłożonego skórą rekina, w oplocie z taśmy bawełnianej, pod którą włożone ozdobne płaskorzeźbione plakietki - menuki. Wokół głowicy rękojeści - kashira - srebrny pierścień z motywem smoka. Jelec - tsuba - o kształcie owalnym, z opaską srebrną dekorowaną reliefowo motywami roślinnymi;
powyżej srebrna opaska - fuchi - z motywem orła; poniżej tsuby miedziana skuwka - habaki. Pochwa - saya - drewniana, oklejona skórą, niegdyś lakierowaną.
Krótki miecz bojowy, noszony przez samurajów z dłuższym mieczem - kataną; zestaw tworzył jednolitą stylistycznie parę - „daisho”. Wakizaschi służył też rycerzowi w razie konieczności popełnienia rytualnego samobójstwa - seppuku.