Tadeusz SEWERYN (1894-1975), Róża, 1934

autolitografia, papier; 23 x 30,5 cm (w świetle passe-partout), 33,5 x 41 cm (oprawa, passe-partout); sygn. na płycie p. d.: TADEUSZ / SEWERYN; sygn. ołówkiem pod kompozycją p. d.: Tadeusz Seweryn. Grafika pochodzi ze zbioru "Teka autolitografii artystów legionistów wydana w dwudziestolecie zbrojnego czynu legionów 1919-1934”, wydanej w 1934 roku w Krakowie przez Sekcję Plastyków Legionistów z okazji Historycznej Wystawy Legionów Polskich w Muzeum Narodowym w Krakowie.

„Teka autolitografii artystów legionistów wydana w dwudziestolecie zbrojnego czynu legionów 1919-1934”.
Teka wydana została w 1934 roku w Krakowie przez Sekcję Plastyków Legionistów i towarzyszyła Historycznej Wystawie Legionów Polskich w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wystawa pokazywana była później również w innych miastach, w tym we Lwowie. Na wystawie obecne były również prace Ignacego Pinkasa o tematyce legionowej, których większość zaginęła niestety podczas II wojny światowej. Część znana jest z fotografii, a te, które przetrwały, jak portret artylerzysty Tadeusza Mullera, znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Teka zawiera 15 litografii 10 artystów, w tym Ignacego Pinkasa. Są to prace Stanisława Dąbrowskiego, Kazimierza Dzielińskiego, Stanisława Janowskiego, Franciszka Jaźwieckiego, Stanisława Kamockiego, Tadeusza Korpala, Tadeusza Seweryna, Wincentego Wodzinowskiego i Leona Wyczółkowskiego. Prace ukazują portrety żołnierzy, walkę i życie w okopach, cmentarze wojenne i sceny symboliczne. Większość sygnowana jest ołówkiem przez autorów.
Wszystkie prace powstały specjalnie na przedmiotową wystawę.
Tadeusz Seweryn ps. „Białowąs”, „Boryna”, „Socha”, „Maksymilian Kulesza” (ur. 21 sierpnia 1894 w Żabnie, zm. 17 stycznia 1975 w Krakowie) – etnograf, malarz, grafik, muzeolog i badacz sztuki ludowej.
Zgodnie z rozkazem Józefa Piłsudskiego, by nie składać przysięgi na wierność cesarzowi austriackiemu zdezerterował. Aresztowany przez żandarmerię austriacką, osadzony został w obozie jeńców legionowych w Witkowicach. Wkrótce otrzymał przydział na front włoski, po czym zbiegł do Królestwa Kongresowego i zatrzymał się w Janowie Lubelskim pod przybranym nazwiskiem Maksymilian Kulesza. W 1918 roku wraz z W. Jabłońskim i uczniami miejscowego gimnazjum w którym uczył łaciny i niemieckiego, zorganizował kampanię przeciw stacjonującemu w mieście oddziałowi austriackiemu, doprowadzając do rozbrojenia i wypędzenia żołnierzy austriackich. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uformował dwa szwadrony ochotników-uczniów i wstąpił do partyzanckiego oddziału F. Jaworskiego walczącego w województwie lubelskim i na Podlasiu.