Pablo Picasso (1881-1973), Panny z Avinion

Grafika, edycja limitowana 200 egzemplarzy, na francuskim papierze.
Każda grafika jest indywidualnie numerowana.
Napis ołówkiem l.d.: 173/200, p.d.: faksymile „Picasso”.
Wymiary: 50 x 70 cm (cały arkusz)
Na dole l.d.: sucha pieczęć wydawcy
Na odwrocie opis typograficzny i hologram
Stan zachowania: bardzo dobry

Człowiek, który tworzy coś nowego, musi zrobić rzecz brzydką. Skupiając siły, żeby stworzyć intensywne napięcie, zmagając się, żeby to osiągnąć, w rezultacie zawsze stworzy rzecz brzydką, a dopiero jego naśladowcy mogą z niej zrobić coś pięknego, bo wiedzą, co robią, skoro rzecz została już wynaleziona, ale sam wynalazca nie wie, co odkryje, toteż jego dzieło nieuchronnie musi być brzydkie. /Pablo Picasso/

„Panny z Avinion” zostały ukończone przez Picassa w lipcu 1907 roku, ale dopiero dziewięć lat później dokonano publicznej prezentacji na Salonie Jesiennym w 1916 roku.
Obraz powstał w paryskiej pracowni na Montmartre – słynnej Le Bateau-Lavoir. Tytuł stał się publicznie znany dopiero w 1920 roku. Picasso ukrywał ten ogromny obraz, który widziało jedynie wąskie grono przyjaciół malarza, wśród nich min. Matisse.

Gdy ukończony obraz zobaczył Georges Braque, powiedział, że: „wygląda to tak, jak gdyby ktoś pił naftę i łykał pakuły po to, żeby pluć ogniem”. Krytycznie wypowiedział się także André Derain: „pewnego dnia Picasso powiesi się ze swoim wielkim obrazem”. Zrywając z dotychczasowymi poglądami w sztuce, Picasso zapoczątkował jednak tworzenie nowego języka plastyki. Niedługo później do malarza dołączył Braque. W swoich obrazach nawiązywali do stosowanego przez Cézanne’a sposobu widzenia rzeczywistości, opartego na trzech bryłach geometrycznych: kuli, walcu i stożku, syntetyzując bryłę do najprostszych form, skracając perspektywę, zacierając przestrzeń między planami i spłycając obraz.

Obraz Picassa stanowił zwrotny moment w historii nowoczesnego malarstwa i uznawany jest za punkt wyjścia kubizmu. Zrywał bowiem z klasyczną formułą przedstawienia figuratywnego. Estetyka tego dzieła była szokująca. Kobiety straciły piękno i przeobraziły się w monstra. Obraz jako całość wywoływał wstrząs – prowokacyjne pozy, kolorystyka oraz zderzenie stylów.
Picasso inspirował się prymitywnymi rzeźbami afrykańskimi. Użył masek by zastąpić twarze dwóch kobiet. Wszystkie twarze są wydłużone i ściągnięte – pokazane jednocześnie pod różnymi kątami widzenia. Każdy element kompozycji stanowi kombinację płaskich, geometrycznych kształtów.
Namalowanie obrazu poprzedziły liczne studia przygotowawcze. Zachowało się blisko 200 szkiców oraz wiele notatek.

Co ciekawe obraz początkowo nazywał się „Pięć prostytutek z Awinion”. Nazwę „Panny z Awinionu” zasugerował potem marszand Andre Salmon. Picasso mieszkał kiedyś o dwa kroki od carrer d’avingo (ulicy domów publicznych w Barcelonie). Tam kupował papier i akwarele.
„Słowo Awinion kojarzyło mi się z czymś, co znałem i co związane było z moim życiem” (Picasso)

Pablo Picasso urodził się w Maladze w roku 1881. Jego ojciec był rysownikiem i to on dawał mu pierwsze warsztaty i odkrył w nim talent. W wieku lat czternastu Pablo wstąpił do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda. Wkrótce również znalazł się w Paryżu zostając członkiem francuskieh bohemy artystycznej. Przebywał następnie we Włoszech podczas działań wojennych I wojny, natomiast lata trzydzieste m.in. spędził w Hiszpanii. Pierwszą połowę lat czterdziestych Picasso przeżył w Paryżu, by zostając komunistą tamże dożyć swych lat, pod Cannes, na południu Francji. Był twórcą takich niezapomnianych dzieł jak na przykład jego „Longchamp”, czyli ekspresja form w połączeniu z jaskrawą kolorystyką. Następny był okres błękitny Picassa, w którym błękit miał za zadanie oddawać uczucie współczucia, smutku czy wzruszenia. Wystarczy tu wspomnieć pewnie o jego dziele zatytułowanym „Wezwanie. Pogrzeb Casagemasa” z roku 1901, czy też obraz „Stary gitarzysta”, popełniony w roku 1903. Później przyszedł czas na jego okres różowy i choćby obraz „Rodzina arlekina”. Czas ten jednak również przeminął dla nowego – Picasso przeżywał świat niejako na nowo, a w związku z tym jego okres prekubistyczny, stąd dzieła takie jak „Portret Kahnweilera”, „Arlekin” z roku 1915. Nie był to bynajmniej koniec ewolucji. Przeżył bowiem nawrót klasycyzmu widoczny w dziele „Kobiety przy fontannie”. Wreszcie nastał jego surrealizm przedwojenny widoczny w „Tańcu” i „Czerwonym fotelu”. Obrazy z kolei takie jak ”Masakra w Korei” z roku 1951 czy „Wojna i pokój” pochodzą już z okresu powojennego. Niektórzy dopatrują się w jego twórczości wówczas nawet manieryzmu. Zwróćmy uwagę na reinterpretacje dzieła Velaswueza „Las meninas” oraz słynne dzieło „Śniadanie w trawie”. Tymczasem Picasso oprócz tego angażował się w wyrabianie ceramiki artystycznej, czym oznaczył swój ostatni okres twórczy. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku w Mougins. W ciągu swojego życia Pablo Picasso był w siedmiu dłuższych związkach. Miał czwórkę dzieci: Paul (z Olgą Kokhlovą, pierwszą żoną), Maya (z Marią Teresą Walter), Claude i Paloma (z Francoise Gilot, drugą żoną). (źródło: www.zyciorysy.info)