sygn. (drapana) p.d.: Jacek Malczewski
Jesienią 1876 roku Jacek Malczewski porzucił pracownię mistrza Matejki i z jego błogosławieństwem wyjechał na studia do Paryża. Nad Sekwaną miał doskonalić warsztat i poszukiwać swojej drogi twórczej. Okazało się, że bieżące trendy w zachodniej sztuce nie w pełni odpowiadały młodemu malarzowi. Impresjonizm uważał za dziwaczny, akademizm natomiast dusił go swoim historyzmem.
Rozczarowany i stęskniony za ojczyzną, rozpoczął prace nad obrazami ilustrującymi dzieła Juliusza Słowackiego. Śmierć Amelii pochodzi właśnie z tego okresu i przedstawia scenę z finałowego aktu dramatu wieszcza pt. Mazepa. Namalowany pod wyraźnym wpływem Matejki obraz utrzymany jest w charakterystycznej dla wczesnego okresu twórczości Malczewskiego, ciemnej tonacji. Zdominowany przez brązy, szarości i ugry, tworzące nostalgiczny nastrój, udramatyzowany został delikatnym światłem świec. Obraz jest również zapowiedzią pierwszych kompozycji przedstawiających Śmierć Ellenai.
Jacek Malczewski (Radom 1854 - Kraków 1929) - wybitny przedstawiciel malarstwa polskiego modernizmu, studia artystyczne rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1872-1875 uczył się pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki, do którego pracowni uczęszczał ponownie w latach 1877-1879. Następnie kształcił się w Paryskiej École des Beaux Arts u E. Lehmanna (1876-1877).
W 1880 podróżował do Włoch. W 1884-1885 wziął udział – jako rysownik – w naukowej ekspedycji Karola Lanckorońskiego do Pamfilii i Pizydii w Małej Azji. Wówczas był także w Grecji i we Włoszech. W latach 1885-1886 przebywał przez kilka miesięcy w Monachium. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie, skąd wyjeżdżał jeszcze do Monachium i do Włoch. W 1896-1900 uczył w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1911-1922 był profesorem i dwukrotnie rektorem krakowskiej Akademii. Lata 1914-1915 spędził w Wiedniu, w 1916 wrócił do Krakowa. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Lusławicach i Charzewicach k. Zakliczyna. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1897) oraz członkiem grupy „Zero” (1908).
We wczesnym okresie twórczości malował portrety, sceny rodzajowe i – przede wszystkim – obrazy o tematach związanych z martyrologią Polaków po powstaniu styczniowym (Śmierć Ellenai, Niedziela w kopalni, Na etapie, Wigilia na Syberii). Później, od lat dziewięćdziesiątych XIX wieku tworzył obrazy o treściach symbolicznych z przenikającymi się wątkami patriotycznymi, biblijnymi, baśniowymi, literackimi i alegoryczno-fantastycznymi.
