Szabla oficerska, francuska z okresu I cesarstwa, w pochwie

stal, brąz, mosiądz, drewno, skóra; dł. głowni 89 cm; dł. całk. 99 cm; dł. w pochwie 113 cm;
Francja, 1789-1814.
Głownia stalowa, miernie krzywa, z końca XVIII w., z typowymi dla tego okresu zdobieniami trawionymi na obu płazach: panoplia i delikatne motywy roślinne. Jelec krzyżowo-kabłąkowy, z dwoma obłękami. Trzon rękojeści drewniany, pokryty ciemną skórą, w mosiężnym, filigranowym oplocie. Głowica okuta, kapturek z długim warkoczem. Pochwa stalowa, z trzema okuciami: dwie ryfki z brajcarkami i długi trzewik.
Szabla używana przez oficerów polskich, służących pod Napoleonem w oddziałach jazdy strzelców konnych (lekka kawaleria - chasseurs). Stan po znalezieniu, bez zabiegów konserwatorskich.