Autolitografii Artystów Legionistów 1935 - Stanisław Kamocki „Stanowisko Obserwatora I” Sygnowane Sepia

Stanisław Kamocki (1875 - 1944), Stanowisko obserwacyjne I,1934
oryginalna autolitografia, sygnowana ołówkiem, p.d. "St.Kamocki";31 x 22 cm w świetle oryginalnego passe – partout z epoki.
praca pochodzi z: „Teka autolitografii artystów legionistów wydana w dwudziestolecie zbrojnego czynu legionów 1919-1934”.Teka wydana została w 1934 roku w Krakowie przez Sekcję Plastyków Legionistów i towarzyszyła Historycznej Wystawie Legionów Polskich w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wystawa pokazywana była później również w innych miastach, w tym we Lwowie. Na wystawie obecne były również prace Ignacego Pinkasa o tematyce legionowej, których większość zaginęła niestety podczas II wojny światowej. Część znana jest z fotografii, a te, które przetrwały, jak portret artylerzysty Tadeusza Mullera, znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Teka zawiera 15 litografii 10 artystów, w tym Ignacego Pinkasa. Są to prace Stanisława Dąbrowskiego, Kazimierza Dzielińskiego, Stanisława Janowskiego, Franciszka Jaźwieckiego, Stanisława Kamockiego, Tadeusza Korpala, Tadeusza Seweryna, Wincentego Wodzinowskiego i Leona Wyczółkowskiego. Prace ukazują portrety żołnierzy, walkę i życie w okopach, cmentarze wojenne i sceny symboliczne. Większość sygnowana jest ołówkiem przez autorów. Wszystkie prace powstały specjalnie na przedmiotową wystawę.Stanisław Józef Juliusz Kamocki, ps. „Stefan Kozłowski” (ur. 18 listopada 1875 w Warszawie, zm. 10 lipca 1944 w Zakopanem) – malarz i grafik, młodopolski pejzażysta.Studiował w latach 1891 – 1900 pod okiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a w 1901 i 1902 roku w Paryżu. W trakcie I wojny światowej służył w I Brygadzie Legionów Polskich. Mieszkał w Krakowie i Zakopanem, gdzie posiadał własną pracownię. Od roku 1919 kierował katedrą pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1937 roku został mianowany profesorem zwyczajnym. Od roku 1942 uczył malarstwa w zakopiańskiej Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (od 1906 roku), Wiedeńskiej Secesji (1911 – 1918), warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa Sztuka Podhalańska. Został pochowany na starym cmentarzu w Zakopanem (kw. P-I-27). Uchodził za jednego z najzdolniejszych uczniów Stanisławskiego, za jednego z najwierniejszych kontynuatorów malarstwa pejzażowego. Początkowo tworzył wielkoformatowe obrazy na płótnie, w latach dwudziestych XX wieku niemal wyłącznie na tekturze. Malował w plenerze, utrwalał widoki Wołynia, Podola, okolic Krakowa i Tatr, niekiedy przedstawiał dekoracyjne martwe natury.Autolitografia – litografia, stworzona przez autora – artystę grafika wprost na kamieniu litograficznym. W XIX wieku istniało wiele zakładów litograficznych, w których rysunki stworzone przez artystów były przenoszone ręcznie przez rzemieślników-litografów (w odbiciu zwierciadlanym) na kamienie litograficzne. Takie litografie zatracały ważną cechę dzieła artysty – ślad ręki twórcy. Dlatego w końcu XIX wieku artyści-graficy (w Polsce m.in. Witold Wojtkiewicz, Leon Wyczółkowski i Kazimierz Sichulski) zaczęli tworzyć autolitografie, nanosząc obraz tuszem litograficznym lub tłustą kredką wprost na kamieniu. Musieli przy tym pamiętać, że – podobnie jak w przypadku np. drzeworytu – obraz na kamieniu, także ewent. napisy, ukaże się na wydruku w odbiciu lustrzanym.